Haberler
Bilim & Teknoloji
Yaşam
Kültür & Sanat
Haberler
Bilim & Teknoloji
Kültür & Sanat
Dehşet Bey ve Türk Aksiyonunun Kimlik Krizi - Öteki Sinema
Dehşet Bey, biçim olarak modern, ruh olarak anımsız. Murat Menteş’in edebi mizahını ve Kutlukhan Perker’in grafik zekâsını sinemaya çevirmeye çalışan film, “Türk John Wick’i” etiketiyle pazarlansa da aslında ulusal aksiyon sinemasının neden köksüzleştiğini göstermesi bakımından sosyolojik bir vaka niteliğinde.
Yeni TV Kanallarımız: Dijital Platformlar! - Öteki Sinema
Daha birkaç yıl önce hepimiz aynı şeyi söylüyorduk: “Televizyon öldü.” Meğer öldü sanılan şey aslında sadece biçim değiştirmiş. Netflix, Prime Video, Max, Disney+ hepsi aynı eski televizyonun ruhunu taşıyor — üstelik daha organize, daha algoritmik, daha kurnaz bir şekilde.
Perdede Solan Renkler: Sinema Salonlarından Kaçışın Anatomisi - Öteki Sinema
Perdeler kararıyor, koltuklar boşalıyor. Sinema salonları, bir zamanlar büyülü birer kaçış mekânıyken bugün kendi hataları ve rakip medyanın yükselişiyle gölgede kaldılar. Dijital platformlar her geçen gün daha da güçlenirken, salonlar eski cazibesini yitiriyor.
Festivalleri Kimler Kemiriyor? - Öteki Sinema
Bugün Türkiye’deki büyük festivallere dikkatle bakın: danışman listelerinde hep aynı isimler döner durur. Bir festivalde “danışman” olan ertesi yıl öbüründe “seçici kurul üyesi” olur, bir sonrakinde “jüri koordinatörü.” Bu iş, liyakat değil, network işidir.
Anatolia Studios: Yarım Kalan Bir Sinema Ütopyası - Öteki Sinema
Türkiye’nin “Cinecittà potansiyeli” her on yılda bir yabancı tarafından test edilip terk ediliyor. Yor’un peri bacaları arasında çekilmiş saçma sapan sahneleri, aslında Türkiye’nin yaratıcı potansiyelinin karikatürüdür. Eğer o potansiyel doğru desteklenseydi, Kapadokya’da kurulan setler bugün “Anatolia Studios” adıyla çalışıyor olurdu.
Zombi Medya: Dijitalin Televizyona Dönüşü! - Öteki Sinema
Bir zamanlar televizyonun mezarını kazanlar, şimdi onun ruhunu platformlara çağırıyor. Ekran küçüldü, yayın akışı dağıldı, reklam araları bitti ama hikâyenin özü aynı kaldı: uzun, yavaş ve yorgun. Ulusal kanal dizileri birer birer dijital platformlara taşınıyor, sanki orada yeniden doğacaklarmış gibi. Oysa olan şey yeniden doğuş değil, zihinsel olarak ölmüş bir sistemin, algoritmalarla yeniden yürütülmesi.
Boyalar Kuruduğunda: Drew Struzan - Sinemanın Son Ressamı - Öteki Sinema
Drew Struzan, ticari sinemanın yalın pazarlama refleksini, klasik portre geleneğinin ışık ve yüzey bilgisiyle birleştirerek, afişi reklâm olmaktan çıkarıp ikonografiye dönüştürdü, dahası stüdyo sinemasının endüstriyel ritminde kişisel bir imza atmanın mümkün olduğunu kanıtladı.
Tüketimin İnşaat Seti: Lego Filmlerinin Anatomisi - Öteki Sinema
Lego’ya karşı bir nefretim yok, hatta saygım var. Ama bu Lego filmlerinden... işte onlardan hiç hazzetmiyorum! Çünkü bu filmler, çocukların hayal gücünü değil, tüketim refleksini büyütüyor. O çocuğun yüzündeki heyecanı görünce seviniyorum; ama aynı anda içimde bir sıkıntı beliriyor. Çünkü o artık oyun oynamıyor — o, bir markayla ilişki kuruyor.
Cin Kuyusuna Düşen Türk Korku Sineması - Öteki Sinema
2000’li yıllardan itibaren Türk korku sineması kendi içinden doğan bir alt kültür yaratmak yerine, sürekli aynı karanlık tünelde dönüp duruyor. Evet, artık “korku filmi” denince aklımıza tek bir şey geliyor: gözleri dönmüş bir kadın, fonda dualar, loş bir ev ve “muska.” Bu döngü öyle bir hal aldı ki, sanki Türkiye’nin tamamı bir muska kâğıdına sarılıp rafa kaldırılmış gibi.
Neden Bütün Salonlar IMAX Değil! - Öteki Sinema
Bugün beni hâlâ sinemaya götürebilen tek şey varsa, o da bir IMAX salonunda film izleme ihtimali. Çünkü IMAX, bana çocukluğumun sinema mabedini hatırlatıyor. İşte o zaman yeniden o his geliyor: koltuğa gömülmüş, ağzı açık, gözleri parlayan, zamanı unutan bir çocuk.
John Candy: I Like Me - Herkesi Güldürüp Kimseyi Üzmeden Yaşamak - Öteki Sinema
I Like Me” belgeseli John Candy’nin maskesini nazikçe kaldırıyor. Çocukluğundaki kayıplar, babasının erken ölümü, ailesine bakan “iyi çocuk” rolü… Hepsi onu, Bill Murray'in belgeseldeki tabiriyle bir people pleaser/insan mutlucusu haline getirmiş.
Bir Kültür Antikası Olarak Film Eleştirmeni - Öteki Sinema
Görsel çağda söze yer kalmadı. Sinema gibi bir görsel sanatı kelimelerle çözümlemeye çalışan film eleştirmeni, bugünün hız ekonomisinde neredeyse anakronik bir figür. Eskiden eleştiri, bir düşünsel pratikti; bir filmi izlemek kadar onu anlamlandırmak da seyir deneyiminin parçasıydı. Bugün bu süreç “paylaşım”a indirgenmiş durumda.
Beril Tan: 'Kolay vazgeçtiğimiz için kimliksizleşme ve aidiyetsizlik başlıyor!' - Öteki Sinema
Alis’in hayatımız üzerinde kurulan tahakkümün bir kadın olarak üzerinden gelmeye çalışan hikayesi sıcacık. 32. Adana Altın Koza Film Festivali’nde en iyi ulusal kısa film ödülü kazanan Alis filminin yönetmeni Beril Tan ile konuştuk.
Cinsiyetin Silahları: Erkekliğin Sökülüşü ve Sayara - Öteki Sinema
Sayara, bir “kadın vigilante” filmi olmanın ötesinde, feminist bir şiddet manifestosu. Burada adalet, mahkeme salonunda değil, yumrukta, tekmede, ısırıkta. Can Evrenol, intikam temasını Yeşilçam’ın bilinçsiz tekrarlarından kurtarıp feminist öfkenin kanlı bayrağına dönüştürüyor.
Blumhouse Vs Shudder: Korkunun Yeni Patronları - Öteki Sinema
Korku sineması artık sadece ucuz bir gişe takviyesi ya da yan janr değil; sinema endüstrisinin farklı damarlarını besleyen, kimisi prestij, kimisi çöp, kimisi saf kâr makinesi olan yepyeni bir ekosistem kurdu. Bu ekosistemin mimarları ise stüdyo devleri değil, birkaç gözü kara yapımcı şirket oldu: Blumhouse, Shudder, A24 ve hatta kenardan Asylum…
Dedemin Evi: Belleğin Kırık Pencereleri - Öteki Sinema
Gülten Taranç’ın Dedemin Evi belgeseli, ilk bakışta kişisel bir aile hikâyesi gibi görünse de, derinlemesine incelendiğinde Türkiye’nin toplumsal belleğine açılan çok katmanlı bir kapıya dönüşüyor. Bir evin duvarları arasında yankılanan sesler yalnızca bireysel geçmişi değil, kolektif hafızanın da kodlarını taşıyor.
Afişlerin Büyücüsü: Renato Casaro - Öteki Sinema
Sinema afişi dediğimiz şey aslında bir yanılsamadır. Birkaç fırça darbesiyle filmin vaadini, karakterlerin tutkusunu, hikâyenin şiddetini veya şefkatini önden hissettiren büyülü bir kapı… İşte bu kapıları en ihtişamlı şekilde boyayanlardan biri Renato Casaro’ydu.
Eşkıya: Türk Sinemasında Kahramanın İadesi ve Defni - Öteki Sinema
Eşkıya, popüler melodramın (sadakat/ihanet/özveri) nabzını, 90’ların neo-noir kent şiddeti ve endüstriyel ölçekte parlatılmış görsel-işitsel estetikle alaşımlar. Bu sayede Yeşilçam’ın duygusal arketipleri, çağdaş biçimle yeniden dolaşıma girer; seyirciyi salona çeken, tam da bu “tanıdık duygunun modern kabuğu”dur.
Savaştığı Şeytana Dönüşen Saf Çocuk: Çiçek Abbas! - Öteki Sinema
Çiçek Abbas filmi alternatif bir etik önermez; yer değiştirmeyi ödüllendirir. Abbas başka türlü davranabilir miydi? Evet—ama bunun için filmin evrenine “yer değiştirme” yerine “kurum değiştirme” hamlesi girmeliydi: Kollektif işletme, hat kooperatifi, emek rejimi dönüşümü… Romantik değil, zahmetli. Yeşilçam buna pek hevesli değildir; çünkü masal seyircide daha hızlı çalışır.
Ev: Çadırda Yaşayan Bir Ülke! - Öteki Sinema
“Ev” filmi üzerine düşündüğümde, bana ilk çarpan şey şuydu: sinema burada yalnızca bir sanat formu değil, bir tanıklık biçimi. Orhan Eskiköy’ün kamerası Karasu ailesinin çadırına girdiğinde, aslında bir evin ne olduğunu, ne olmadığını ve ne olabileceğini sorgulatıyor.
Algoritmaya Biat Et: Büyüyünce Black Mirror Olacak! - Öteki Sinema
Bu hikâyeden bir tekno-gerilim çıkar mıydı? Evet. Ama Algoritmaya Biat Et bunu beceremiyor. Çünkü meseleye yaklaşımı yüzeysel. Filmin yarısı yapay performanslarla, diğer yarısı da internette rastlayabileceğiniz komplo videolarının yeniden çevrimi gibi akıyor. Bir süre sonra sıkıcı bir YouTube tüneline düşmüşsünüz gibi hissediyorsunuz.
İdea: Pirselimoğlu Sinemasının Kapanan Döngüsü - Öteki Sinema
Tayfun Pirselimoğlu, bir zamanlar Türkiye sinemasında farklı bir sesin temsilcisiydi. İdea ise bu sesin artık kendi yankısında boğulduğunu gösteriyor. Bu yüzden film, yalnızca bir başarısızlık değil, aynı zamanda Pirselimoğlu sinemasının geleceğine dair de kaygı verici bir işaret.
Acının Hafızası Hayaletler: Gündüz Apollon Gece Athena - Öteki Sinema
Gündüz Apollon Gece Athena, 1980 sonrası “travma sineması”nın bir devamı sayılabilir; ancak mitolojik öğeleri aktif biçimde kullanması, filmi klasik politik sinema çizgisinden ayırıyor. Yaşadığımız ülkedeki politik hafıza aynı zamanda acı hafızamız. Onlardan gayrı bir şey anlatmak çok mümkün değil. Gözaltında kaybolanlar, Gezi direnişi... Film bunu öyle güzel yapıyor ki.
Korku Sinemasının Evrimi: Korktuklarımız Nasıl Değişti? - Öteki Sinema
Bir dönem yalnızca heyecan, sürükleyicilik ve gişe başarısı için üretilen; bu nedenle art-house çevrelerince ve festivallerde uzun süre ciddiye alınmayan korku sineması, 21. yüzyılın özgün kaygılarını işleyerek kendini yeniledi...